به گزارش اخبار خودرو ، روزی نیست که خودروسازان از طرح ساختن ابرخودرویی برقی و دارای توربین رونمایی نکنند. این دقیقا کاری است که شرکت بریتانیایی آریل در اواخر ماه گذشته میلادی (اوایل شهریور) انجام داده است.

ابرخودروی شرکت آریل به‌نام هایپرکار (HIPERCAR) که در آینده‌ای نزدیک تولید می‌شود برای هر چرخ، موتور برقی با قدرت ۲۹۶ اسب‌بخار دارد و دارای توربینی است که می‌تواند برد مسافت آن با هر مرتبه شارژ را بالاتر ببرد‌.

[caption id="attachment_202759" align="aligncenter" width="700"] سیمون ساندرز؛ بنیانگذار و مدیرعامل خودروسازی آریل[/caption]

این خودرو فقط در ۷.۸ ثانیه می‌تواند به سرعتی معادل ۱۵۰ مایل در ساعت (۲۴۱ کیلومتر بر ساعت) برسد.

اگر هریک از شرکت‌های خودروسازی اعلام کنند که خودرویی با چنین مشخصات فنی ساخته‌اند، خبری بسیار مهم و درخور توجه است. اما آریل شرکت کوچکی است که فقط ۲۵ کارمند دارد و سالانه حدود ۱۱۰ تا ۱۱۵ دستگاه خودرو تولید می‌کند.

کار روی پروژه‌ای از این دست، بی‌سابقه است حتی در صورتی‌‌که دولت انگلستان از آن حمایت مالی کند. در مکالمه‌ای تلفنی که با سیمون ساندرز، موسس شرکت آریل داشتم، عنوان کرد که تلاش برای متفاوت بودن دقیقا نقطه قوت هر شرکت است.

ساندرز گفت: «حداقل در این کشور، قسمت اعظم فناوری را استارت‌آپ‌ها و شرکت‌های کوچک تازه‌تاسیس و موسسات کوچک تا متوسط تامین می‌کنند. فناوری از این قبیل جاها می‌آید یا اگر دوست دارید بگویم از مخترعان دیوانه.از طرفی شرکت‌های کوچک، سریع و چالاک هستند. ما خیلی سریع تصمیم می‌گیریم در صورتی‌که شرکت‌های عظیم و غول‌آسا مثل فورد ملاحظات بی‌شماری را در نظر می‌گیرند. شرکت‌های کوچکی مثل ما می‌توانند چنین پروژه‌هایی را در دست بگیرند در حالی‌که شرکت‌های بزرگ‌تر نمی‌توانند.»

اما چرا آریل اتم (Ariel Atom خودرویی که آریل از سال ۲۰۰۰ تولید می‌کند) برقی نشد؟ هر‌چه باشد این کار بسیار ساده‌تر و کم‌هزینه‌تر از توقف تولید آن بود.

در این مورد، ساندرز گفت که «آریل همیشه خواسته است وسایل نقلیه‌ مهیجی بسازد که برای تولید با حجم کم، مناسب باشد. در اصل آنچه نخواسته‌ایم انجام بدهیم، ساختن خودرو‌های مسابقه‌‌ای سبک دیگر برای رقابت با خودمان است. ما اتم را داریم. نوماد را هم داریم. بنابراین فایده‌ای ندارد که اتم دیگری تولید کنیم.»

هم‌چنین قبلا نمونه برقی اتم با نام رایت اسپید X1 در کالیفرنیا تولید شده است. اما ساندرز می‌گوید که هزینه‌ تولید یک نسخه تولیدی از آن ۵۰‌درصد بیشتر از یک اتم تقویت‌شده‌ گازسوز و سرعتش هم کمتر است. ساندرز معتقد است فقط زمانی خودرو‌های برقی می‌توانند رشد کنند که در حد معقول عملکردی بهتر از خودروهای با موتور درون‌سوز داشته باشند. وی می‌گوید: «دولت تلاش می‌کند ارزش خودرو‌های برقی را بالا ببرد که ما تصور می‌کنیم کار درستی نیست. در این کشور شما بابت رانندگی با خودروی برقی یارانه دریافت می‌کنید که این مساله خود حاوی پیام اشتباهی است. ما چنین استنباط می‌کنیم که خودروهایی از این دست، وسیله‌ای خواستنی هستند. تکنولوژی در حال پیشرفت است بنابراین خودرو‌های برقی نسبت به خودرو‌هایی که با موتورهای درون‌سوز کار می‌کنند، ارجحیت دارند و فکر می‌کنم وقتی مردم خودرو‌های برقی و هیبریدی را می‌بینند، می‌گویند دقیقا یکی از آن‌ها را می‌خواهم، نه به دلیل این‌که دولت به من جایزه‌ پنج هزار پوندی می‌دهد بلکه به خاطر این‌که بهتر از خودرو‌هایی هستند که با موتورهای احتراق داخلی کار می‌کنند.»

شرکت آریل برای آنکه ساختن توربین‌برقی هایپرکار با قدرت ۱۱۸۰ اسب‌بخار را عملی کند، با دو شرکت بریتانیایی شریک شد. شرکت موتوراسپرت دلتا، باتری و توربین افزاینده برد مسافتی را تامین می‌کند.

در ضمن شرکت اکوییپمنت‌موتور، جعبه دنده و مبدل‌ها را طراحی می‌کند و هرچند بیشتر قطعات جدید هستند اما ضرورتا در انحصار شرکت آریل نخواهند بود.

برای مثال درنهایت ممکن است در اتوبوس‌های برقی نیز از این موتورها استفاده شود. یکی از بزرگ‌ترین سوال‌هایی که از ذهن من می‌گذشت، این بود که چرا شرکت آریل همیشه مجبور به استفاده از توربین‌های بزرگ است. آن‌ها ممکن است خیلی جالب باشند اما حتی فکر تولید توربین برقی جگوار C-X75 قبل از آن‌که به مرحله‌ تولید برسد، از بین رفت.

به‌نظر ساندرز مساله مهم این است که برای دارندگان ابرخودروها حس و حال به اندازه کارایی آن اهمیت دارد. ساندرز می‌گوید: «صدای روشن شدن ابرخودرو‌یی که بخواهد چهار سیلندر داشته باشد، مطلوب نیست.

چون سیلندرها سنگین و بزرگ هستند. بدیهی است که چنین خودرویی به سبکی اتم نخواهد شد- به نظر من باتری آن‌ها به سنگینی یک خودروی اتم است- اما با این حال در مقایسه با سایر وسایل نقلیه سبک‌تر هستند. به همین دلیل ما اینقدر وسواس داریم که برای شارژ باتری یک موتور احتراق داخلی مرسوم نداشته باشیم. توربین نیز در زمان‌ نیاز وارد عمل می‌شود. ساندرز می‌گوید: «توربین تمام مدت روشن نیست و در وضعیت ۱۲۰هزار دور در دقیقه وارد عمل می‌شود. وقتی توربین روشن می‌شود با کمک ماشین برقی روی آن سرعت را تا هزار۳۰ دور در دقیقه افزایش می‌دهد و تا ۱۲۰هزار دور در دقیقه بالا می‌رود زیرا موتور در وضعیت پایدار کار می‌کند و روشن است که در این وضعیت راندمان بالاتری دارد.»

گرچه آریل در کار فروش خودروهای دارای بدنه‌ای عریان شهرت دارد که فقط از لحاظ فنی مناسب تردد در خیابان هستند، هایپرکار این شرکت چنین وضعی ندارد و در اصل شبیه خودرویی جاده‌ای است.

ساندرز می‌گوید: «شما می‌توانید مثل یک دیوانه‌ تمام‌عیار تا هر زمان که بخواهید با این خودرو در جاده و خیابان رانندگی کنید. تمام روز به همین شکل حرکت می‌کند اما به محض آنکه وارد پیست بشود، معرکه و باورنکردنی خواهد شد. آن وقت باید قدرتش را ببینید.»

به دلیل این‌که هایپرکار برای جاده در نظر گرفته شده، دارای عنصری است که آریل قبلا هرگز نساخته بود؛ فضای داخلی خودرو. البته نباید توقع داشت که این خودرو اتاقی شبیه جگوار یا رولزرویس داشته باشد.

ساندرز می‌گوید: «می‌خواستیم خودرو در قاره‌های مختلف مطلوب باشد، به همین منظور میزان مشخصی از شرایط رفاهی را فراهم آوردیم. اما نمی‌خواستیم کارمان به چرم و فرش پشمی و چوب گردو بکشد.»

مدیر‌عامل آریل می‌گوید: «ما می‌خواستیم که به‌طور قطع این خودرو را به ایالات‌متحده آمریکا ببریم. بنابراین با کسانی‌که اتم را در ویرجینیا ساخته بودند، بحث‌های فراوانی داشتیم، درباره اینکه در آنجا چه کارهایی‌ می‌توان انجام داد. ما به اندازه‌‌ کافی شرکت بزرگی نیستیم که با نصب کیسه‌هوا و امثال آن با کسب عنوان شروع به کار کنیم. احتمالا اصل سرمایه از برگشت آن چندصد یا چند هزار برابر مهم‌تر است. با این حال ما مصمم بودیم خودرو را به ایالات‌متحده آمریکا بفرستیم و فکر می‌کنم قوانین فعلی در مورد خودروهای با تیراژ پایین استثناهایی قائل می‌شوند.»

به گفته ساندرز آریل برای رسیدن به مرحله تولید انبوه کارهای زیادی پیش رو دارد. در طول سال آتی شرکت برنامه‌ ساختن خودرو‌های مسابقه و انجام آزمایش روی آنها را دارد، اما رسیدن به مرحله‌ تولید کامل چند سال طول می‌کشد.

ساندرز می‌گوید: «‌ما به اندازه کافی شرکت بزرگی نیستیم که کانسپت خودرو را در معرض نمایش بگذاریم و همه به‌به و چه‌چه کنند و بعد هم آن را کنار بگذاریم یا به کار دیگری بپردازیم. ما امکاناتی برای نمایش نداریم. مثل جگوار نیستیم که C-X75 را به نمایش بگذاریم و مردم را به آن علاقه‌مند کنیم تا بتوانیم کارمان را انجام دهیم. بنابراین مجبوریم خودرو را از روز اول تا تولید واقعی، در ذهنمان طراحی کنیم.»

منبع: motortrend

ترجمه: فرح‌ناز امیرسرداری